Voor de laatste keer vrienden en vriendinnen, Buenos Dias vanuit Cusco, Peru!

Zoals jullie hebben meegekregen vanuit het laatste verhaal begonnen we onze laatste anderhalve maanden met ons leven op het spel te zetten. Het zal jullie verbazen maar downhill moutainbiken van de dodelijkste weg ter wereld is razend populair. Wij boekten dus ook een tour en zetten ons schrap voor een spannende dag. Het was inderdaad niet de meest veilige weg en het weer maakte het niet echt makkelijker (veel regen en dikke mist). Maar afgezien van het slechte weer en het zweet in de bilnaad waren de uitzichten en natuur fantastisch. Het was een hele ervaring en we waren blij dat we die avond veilig terug waren in La Paz.

We waren nog niet vermoeid en 2 dagen erna bevonden we ons in een vliegtuig richting, het Amazonegebied van Bolivia. Het ‘vliegtuig’, een veredelde zeepkist waarin 40 mensen werden gepropt, lande na 40 minuten in Rurrenabaque, een slaperig jungle dorpje. De dag erna startte onze tour waarin we werden vergezeld door het gezellige Belgische stel Bas en Kathleen (we hebben wat met de zuiderburen de laatste maanden), een Boliviaan en z’n Zweedse vriendin en een Nieuw-Zeelandse dame. De komende dagen waanden we ons in de pampa’s van het noorden van Bolivia tussen de apen, krokodillen en de tropische vogels. Na 2 uren varen in een longboat kwamen we aan in onze accommodatie (paalhuizen in een moeras) midden in de pampa, waar een kaaiman van 3 meter ons welkom heette. De komende dagen stonden in het teken van spotten van wildlife (Capibara (een beest wat lijkt op een paard met het hoofd van een cavia), duizenden vogels, squirrel aapjes, kaaimannen, roze rivier dolfijnen, schildpadden, etc) het vangen van anaconda’s (die we ook vonden, een baby van 2,5 meter!) het vangen van babykrokodillen (2 minuten na de vangst had Ronald al een krokodil aan z’n hand hangen) en het vissen naar Piranha’s. Het waren 3 fantastische dagen.

Vliegtuigen kunnen blijkbaar nog kleiner zijn en op de terugweg bevonden we ons in een 18 persoons vliegtuig waarin we genoeg turbulentie en geschud hadden dat we net zo goed in een wasmachine naar huis konden vliegen. Terug in La Paz was het opfrissen een hapje eten en een oranje shirt aan voor Koninginnedag in Bolivia! In het Nederlandse restaurant hadden we met genoeg andere Hollanders (en 2 Belgen en een Duitser natuurlijk) er een super feest van gemaakt. Ronald had niet verwacht dat hij zo erg de Nederlandse knallers miste en zo hard kon meezingen met Hazes, Borsato en Guusje Meeuwes. Bijgekomen van de oer Hollandse gezelligheid waren we weer op weg. Op de grens met Peru ligt het hoogste (genavigeerde) meer van de wereld, lake Titicaca. Waar we 2 nachten hebben doorgebracht op het eiland van de zon (isla del sol), een heilige plek waar volgens de Inca’s de zonnegod is geboren. Afgezien van een lange wandeling hebben we voornamelijk relaxed en in de zon gelegen. Vooral de huidskleur van Ronald is niet om over naar huis te schrijven, twee weekjes op de camping in Zuidlaren of een jaar naar zonnige oorden in de wereld maakt geen verschil voor deze bleekscheet.

Na deze heerlijke dagen was het tijd voor het laatste land op onze reis, Peru. Via Puno reisden we naar Arequipa, een mooie stad in het oosten van Peru. Op 4 uur rijden van Arequipa bevindt zich een van de diepste canyons van de wereld, de Colca Canyon. Deze spleet in de aarde is twee keer zo diep als de Grand Canyon en is fantastisch voor een uitdagende wandeling te maken. Wij hadden er 4 dagen voor uit getrokken. De canyon kan een akelige plek zijn, de temperaturen lopen op tot boven de dertig graden en de paden gaan ofwel steil naar beneden of steil omhoog. Tijdens deze 4 dagen hebben we ontzettend veel leuke mensen getroffen die ook alleen liepen dan wel in een tourgroep. Onder andere Henny, een ubergezellige dame uit Utrecht waar we tot op heden nog mee reizen (we zijn bang dat ze straks in een van onze backpacks kruipt en mee terug vliegt). Ook kwamen we drie Canadese oldtimers (respectievelijk 58, 62 en 67 jaren jong) tegen die ook dezelfde wandeling deden. Het woord respect is nog zacht uitgedrukt wat we voor deze mensen hadden. De schrik zat er de laatste dag goed in toen het bericht ons had bereikt dat een 60 jarige man was gestorven op de laatste beklimming terug naar civilization. Terug in de bewoonde wereld hadden we nog een super nacht bovenaan de canyon, onder het genot van gitaarmuziek van de eigenaar van het hostel, waar vooral de dames zich het lokale drankje (Pisco sour, een mix van alcohol, limoen en eiwit) goed lieten smaken.

Onze voorlaatste stop werd Cusco, deze stad met z’n immense (Inca) historie is geweldig. Cusco, volgens de Inca’s ‘de navel van de aarde’ stikt van de Inca ruines, oude kerken, pleinen, leuke bars, restaurant en is de startplaats voor de trip naar Machu Picchu. Voordat het zover was hebben we op ons gemak een leuk hostel uitgezocht. Met zo ongeveer 16000 hostels alleen al in het centrum was dit geen gemakkelijke opgave. Hennie was een paar jaar geleden al een keer in Cusco geweest en bezocht haar oude hostel destijds. Helaas voor haar was dit omgetoverd in een zweverig hippie hostel waar je door de wolken van wierook en marihuana je weg niet meer kon vinden. Ook Ronald en Kathrin hadden weinig geluk, wat op een leuk hostel leek van de buitenkant bleek een koel-vries combinatie te zijn waar de eigenaar voornamelijk trots was op z’n wc pot deksels die waren afgewerkt met een oma borduursel. Hennie en wij besloten een pact te sluiten op zoek naar het perfecte hostel, die we uiteindelijk na nog een disaster vonden. Op het moment van typen kijken we vanuit een dakterras uit op het mooie Cusco in het zonnetje met een kop koffie erbij, top.

Voor de trip naar Machu Pichu besloten we om nog een paar dagen te ontspannen voordat we aan de moeilijke tocht naar de verborgen stad begonnen. In de sacred valley (de heilige vallei) ,op een uur van Cusco, bevinden zich allerlei overblijfselen van Inca ruïnes en leuke toeristische dorpjes. Pisac is er een van en daar ging onze trip heen voor de komende twee dagen. Vooral voor Ronald was dit een hele stap omdat de finale van de champions league op het programma stond en hij eigenlijk geen meter meer van een televisie wou wijken deze dagen. Maar goed, zelfs dat dorpje zou wel een werkende televisie hebben dacht hij. Pisac bleek een dorp wat was gebouwd op spiritualiteit, karma, wierook en hippies. En als er een ding is waarin hippies niet zijn geïnteresseerd is het voetbal. Op de dag van de finale was Ronald in rep en roer om een werkende televisie te vinden tussen alle veganistische, vegetarische en yoga winkels. Met een plastic zak met bier in de aanslag bleek de aanvankelijke werkende televisie in een kunstwinkeltje het niet te doen en kreeg men geen ontvangst. Een local had het verlossende antwoord en loosde Ronald met nog 10 minuten op de klok voor het eerste fluitsignaal naar een vegetarisch restaurant die een goede verbinding hadden. Ronald had zich nooit kunnen voorstellen ooit voetbal te kijken in een plek waar ze rode bieten soep en andijvie muffins serveerden.De dames waren ook niet heel gelukkig in hun zoektocht, naar een plek om yoga te gaan doen, maar uiteindelijk hebben we veel lol gehad en waren we klaar voor de bekende tocht.

Omdat de bekende inca trail al maanden vol was geboekt gingen wij voor het een geweldig alternatief, genaamd de Salkantay trek. Deze wandeling brengt je in 5 dagen naar de Machu Picchu door achtereenvolgens pampa’s met sneeuwbedekte toppen van 6000 meter en dichtbegroeide jungle en ten slotte en hoge bergpas midden in het bos waarbij een fantastisch uitzicht hadden op Machu Picchu. Afgezien van de laatste dag sliepen we in tenten en droegen 4 paarden ons eten en slaapzakken. Vooral de eerste nacht was het bikkelen in temperaturen van onder het vriespunt en waren we blij om in nogmaals 8 uren door te lopen naar de jungle waar de temperaturen iets aangenamer waren. Die nacht had iemand van onze groep het zo zwaar met de hoogte dat hij verder vervoert moest worden op een paard. Het was nogal een anticlimax om na vier dagen te lopen in de natuur je op de laatste dag te bevinden met tweeduizend toeristen op de Machu Picchu. Afgezien van deze mierenhoop met vakantiegangers was het een fantastische ervaring om zulke indrukwekkende bouwwerken te zien en te ondervinden hoe de Inca’s zo vooruit liepen op de rest van de wereld met hun geniale constructies en uitvindingen. Bizar om rond te lopen te midden van gigantische bergen en niemandsland en zo’n bijzondere stad aan te treffen die nooit door de Spanjaarden was ontdekt tijdens de invasie en daarom zo goed bewaard is gebleven.

Na een van de mooiste treinreizen uit ons leven (van Machu Picchu naar Ollantaytambo) en moe maar voldaan rest ons nog 5 dagen in Cusco waarna nog 2 dagen in de hoofdstad van Peru, Lima voordat we naar onze gemiste stad Groningen terugkeren.

We hebben elk nog een heel verschillend doel voor ogen voordat we terugkeren. Voor Kathrin en Henny is het het drinken van het sap van de San Pedro cactus. Hierdoor schijn je het licht te zien en antwoorden te krijgen op al je vragen waar je in het normale leven moeilijkheden mee hebt. Een nuchtere boer uit Groningen houd het liever bij een gewoon biertje en zijn doel ligt ook iets minder hoog gegrepen. Een van de laatste dagen zal Ronald zich tegoed doen aan de lokale delicatesse; Cuy, oftewel in het Nederlands een knuffelige Cavia.

Inmiddels zijn de dames weer terug van hun cactus-trip en was het even slikken voor Ronald. Na verhalen van lama’s te hebben gezien in de wolken, overweldigende knuffelsessies en nadat Kathrin, Henny had aangezien als 1 van de chipmunks was het moment voor Ronald om de dames veilig op bed te brengen en was het toch echt tijd om binnenkort naar huis te gaan.

Het afgelopen jaar was fantastisch en valt moeilijk te beschrijven in een paar woorden. Vooral voor Kathrin is het hoog tijd om haar familie en haar nieuwe neefje te knuffelen. Ronald wil weer graag tegen een bal aan trappen en voor de televisie te zitten met z’n vrienden om te zien hoe het Nederlands elftal Duitsland gaat verslaan.

Dan rest ons als laatste nog te zeggen: dank lieve familie, vrienden en vriendinnen! Bedankt voor alle leuke, grappige en ontroerende reacties en e-mails die we van jullie hebben gekregen tijdens ons jaar op pad. Volgens velen hebben wij weinig gemist in ons landje maar volgens ons hebben nog genoeg baby’s en nieuwe appartementen te bezoeken en ligt het stembiljet alweer in de brievenbus.

Tot over 6 dagen!!!!