Vanachter een stapel Spaans huiswerk en naast een zieke Kathrin; ‘Hola’ vanuit Sucre, Bolivia!

We hebben weer veel beleefd en vooral veel gereisd. Daarom hebben we Sucre ook aangegrepen om even te ontspannen, wat voor ons betekent: ziek worden en Spaans leren…..

Alweer een maand geleden kwamen we aan in de wereldstad Buenos Aires. We zijn hier een week gebleven om de stad goed te kunnen beleven. Want BA moet je beleven, veel uitgaan, goed eten en drinken, een tangoshow bezoeken en veel winkelen.

Onze eerste hostel bleek een ramp, het had meer weg van een ranzige studentenflat en voordat we in de kamer mochten werd er nog even met kakkerlakken spray rondom het bed gespoten. Na een nacht hier geslapen te hebben checkten we in een veel beter hostel in en kon het beleven beginnen. BA is een fantastisch stad met ontzettend veel cultuur en historie. De stad is altijd in beweging en vooral s’nachts gaat het aardig los. We zijn onder andere met Jochem en Lonneke (u weet wel, het gezellige stel die we hebben leren kennen op paaseiland), die een appartement in de stad hadden gehuurd, flink op stap geweest. Het nachtleven begint hier pas rond 3uur s’nachts nadat je gegeten hebt rond een uurtje of 11 s’avonds. Dat was dus aardig wennen voor de nuchtere Hollanders en Duitser. Het eten bestaat hier trouwens bijna altijd uit een steak die ongeveer zo groot is al je eigen hoofd, het was elke keer een hele klus om zo’n ding op te krijgen. Jochem en Ronald besloten om BA op de mannelijke manier te beleven en kochten een kaartje voor Boca Juniors, de plaatselijke VV, voor de liefhebbers onder ons beter bekent als de club waar Diego Maradona is begonnen. Het was een hele belevenis en de sfeer is ongelofelijk mooi. Het niveau van het voetbal daarentegen was niet al te best.

De week in BA ging eigenlijk vlot voorbij, je rolt van café naar restaurant, en van kledingwinkel naar tangovoorstelling, het was een heerlijk leventje maar het was tijd om de backpack op de rug te doen en in een bus te stappen voor weer een rit van 22 uur om watervallen te zien.

De plaatsjes Iguazu in Argentinië en Foz de Iguazu in Brazilië, stellen eigenlijk niet veel voor maar de mensen komen hier maar voor een ding, het zien van watervallen, maar niet zomaar watervallen. Het gaat hier om (volgens de reizigers) de mooiste ter wereld. Als je Iguazu hebt gezien heb je ze allemaal gezien is de slogan. We moeten bekennen, wij delen deze mening nu ook. Veel respect voor alle stroompjes H2O die we in Azië, Australië en Nieuw-Zeeland hebben gezien maar dit sloeg toch echt alles. Je waant je 2 dagen lang in een watervalpretpark, overal waar je kijkt storten bakken met water naar beneden vergezeld met prachtige vogels, apen en helaas veel zweterige toeristen. Het grootste spektakelstuk ligt aan het einde van het park waar de wereld lijkt op te houden en de landen Argentinië, Brazilië en Paraguay samen komen. Van alle kanten stort er, op wat lijkt al het water ter wereld, in een gigantische afgrond naar beneden. Een fantastisch gezicht.

Na al dit geweld sleepten we onszelf wederom in een busrit van 20 uur richting Salta, Argentinië waar je jezelf in het wilde westen waant. We verruilden de oerwouden op de grens met Brazilië voor de woestijnen en de cactussen in het noorden van het land. Hier hebben we een tour gedaan door de uitgestrekte vlaktes in niemandsland. Veel meer dan leegstaande rivieren, rode gebergtes en cactussen kom je niet tegen, maar het is oh zo mooi. De mensen die je tegenkomt komen rechtstreeks uit een Clint Eastwood film gelopen. Een nadeel aan deze omgeving is dat rondom Salta alles aardig de hoogte in gaat. Salta zelf ligt op 1150 meter maar daarbuiten klim je al gauw naar 3500 meter en hoger. Het werd ons dan ook aangeraden om te doen zoals de locals: het kauwen van cocabladeren. Al smakkend en met spierpijn in de kaken zaten we half high uit de raampjes van de bus te kijken naar de schitterende uitzichten. De kunst is om zoveel mogelijk bladeren in je wang te bewaren en vooral niet door te slikken (de kans op schijterij is dan aanzienlijk). Deze nieuwe verslaving zouden we nog even volhouden omdat we de laagladen toch echt achter ons lieten. Het werd tevens Kathrin’s hoogste verjaardag, hier in Salta. Op de 4^e april in gezelschap met Jochem en Lonneke, werd Kathrin alweer 28 jaren oud (jong natuurlijk). De verjaardag werd afgesloten met een aardig feestje in discotheek XL…….

Vanuit Salta was het een paar uur in de bus richting de grens met Bolivia, het armste land in Zuid-Amerika, voor ons nieuwe avontuur! We hadden al het plan gemaakt om met Jochem en Lonneke een tour te gaan doen over de beroemde zoutvlaktes van Uyuni. De tour begon in Tupiza, wederom een dorpje in de setting van het wilde westen. Voordat we de tour begonnen hadden we nog een dag om uit te rusten en goed te eten. Een blik op de menukaart was genoeg, tjonge jonge wat waren Chili en Argentinië toch duur! Bolivia is net als Zuidoost Azië spotgoedkoop.

De tour ging over 4 dagen door fantastische landschappen. Je waande je elke dag weer op een andere planeet. Onze persoonlijke driver Wilme en onze vriendelijke gids Nancy, die de naam Jochem niet kon uitspreken en hem steevast ‘Moggel’ noemde, waren geweldig en brachten ons overal heen. Op deze fotogenieke plek op aarde zagen we onder andere flamingo’s, spuitende geisers op 5000 meter hoogte, lama’s (heel veel lama’s), alpaca’s en , tientallen meren in alle kleuren van de regenboog (door de aanwezigheid van verschillende bacteriën) en zoutvlaktes zo groot als de helft van Nederland. Op deze zoutvlaktes hebben nog een halve dag gespendeerd voor het maken van hele bijzondere foto’s. Het perspectief verdwijnt totaal op deze oneindige witte vlaktes, wat voor toffe momenten heeft gezorgd (zie fotoserie). Na al deze gezelligheid was het weer tijd voor afscheid (snik, snik) en vervolgden Moggel en Lonneke hun weg richting La Paz, en de Duits-Nederlandse tandem vertrok naar Potosi. Jongens we hebben ontzettend veel lol met jullie gehad en gaan jullie missen, we zoeken jullie snel op in Utrecht!

Aangekomen in de hoogste stad ter wereld; Potosi (4090meter) stond het volgende avontuur weer klaar. Potosi een grauwe mijnstad in het zuidoosten van Bolivia staat bekend om zijn vroegere welvaart door een berg in het midden van de stad, Cerro Rico (4800meter). Deze berg zit vol met zilver en er wordt al eeuwen lang gewerkt om het eruit te krijgen. In de loop der jaren hebben hier zo’n 8 miljoen mensen het leven gelaten, daarom staat Cerro Rico beter bekend als ‘The mountain that eats men’.Heden te dage worden er tours georganiseerd om de mensen een kijkje te laten nemen in het dagelijks leven van een mijnwerker in deze verschrikkelijke berg.

U raadt het al…,de volgende ochtend vertrok Ronald (Kathrin durfde niet mee en dat bleek een verstandige keuze) richting de mijnen. In een groepje van 6 mensen en een gids, die knettergek bleek te zijn (vast teveel cocabladeren gekauwd), daalden we af tot diep in de berg. Al na enkele tientallen meters wordt het ademen moeilijk, haast onmogelijk. Na enkele meters meer roept de gids dat je de adem maar beter kan inhouden want giftige gassen zoeken hun weg tussen de spleten in de fragiele muren. Gelukkig hebben we na 2 minuten lopen een korte pauze, iedereen is buiten adem en kijkt elkaar aan met de uitdrukking van; ‘waarom hebben we dit in godsnaam gedaan?’. De gids stelt ons voor aan 2 mijnwerkers die stenen uit enkele honderden meters diep omhoog takelen. Verdwaasd en zonder enige uitdrukking in hun gezicht kijken ze ons aan en gaan daarna verder met hun werk. Hun tanden en lippen zijn zwart van het gekauw op cocabladeren en hun ogen zijn groot en rood doordrongen. Het lijken net machines en bij elke beweging produceren ze een proestend en hees geluid. We dalen hierna nog dieper af in de mijn en we moeten op handen en knieën om door de nauwe gangen te komen. Iedereen is kapot en heeft last met ademen. De volgende stop is bij een jongen die de rails, voor de karren met zilver, schoon aan het maken is. Onze gids vraagt aan hem hoe oud hij is en hoe lang hij hier al werkt. De jongen blijkt 15 jaar oud te zijn en werkt hier al 4 jaar. De gids verteld dat er in een andere mijn verderop zelfs jongere jongens werken en de oudste die er werkt is 67. Mijners worden hier vaak niet ouder dan 40 jaar. Vaak sterven ze aan een ziekte genaamd Silicosis wat zorgt voor bloed ophoesten, blauw worden van de huid en uiteindelijk de dood door de hoeveelheid stof die zich ophoopt in de longen.

We dalen nog verder af en belanden in een piepkleine ruimte waar we een stuk dynamiet laten ontploffen. De explosie is zo ongelofelijk hard dat je een minuut nodig hebt om je gehoor terug te krijgen en het brengt een lading stof met zich mee waardoor iedereen in hoesten uitbarst. Na 2 uren hier hebben rondgedwaald zien we het wel begeerde daglicht en is iedereen blij dat we het hebben gehaald. Terug in de bus zit iedereen, waaronder ik, doelloos voor zich uit te staren. De gedachte dat er mensen zijn die hier soms een volledige dienst (van 24 uur) doen is niet voor te stellen, wat een ervaring was dit.Terug in de ‘veilige’ wereld werden de ervaringen uitgewisseld en besloten we om onszelf een weekje rust te gunnen.

Op het moment van schrijven zijn we aardig uitgerust en blijkt, Sucre, een hele leuke relaxte stad. We doen op dit moment een Spaans cursus en het gaat ons redelijk goed af. We eten hier heerlijk en de mensen zijn ontzettend aardig. Ronald is blij dat hij weer een paar mooie voetbalwedstrijden (Champions league) heeft gezien en Kathrin shopt zich in de rondte en heeft nog een dagje vrijwilligerswerk gedaan in een opvanghuis voor baby’s en peuters. Ze heeft het zelfs zo naar haar zin dat ze per ongeluk de baby van een van de verpleegkundigen een nieuwe luier heeft gegeven. (Opvang tehuis ‘Fc de poepluier’ heeft Kathrin inmiddels aan de wall of fame hangen).

Alle gekheid op een stokje, de batterij is weer opgeladen en overmorgen vertrekken we met volle moed naar La Paz, de grootste stad van Bolivia. Waar we al in de planning hebben om over de gevaarlijkste weg ter wereld te gaan mountainbiken en een jungle trip van 4 dagen te gaan doen, u merkt het, Sucre heeft ons goed gedaan!

Hasta Luego amigos, tot snel!