Buenos Dias Senores y Senoritas, vanuit Buenos Aires, Argentina! We zijn alweer begonnen aan het laatste continent en de laatste 3 maanden van onze reis.Na 2 dagen in 30 graden in Santiago vlogen we richting het einde van de wereld.De korte broek en T-shirt werd ingeruild voor een wollen muts en lang ondergoed en van stranden en palmen gingen we naar gletsjers en pinguïns, wilkommen in Patagonië.

Vanuit Punta Arenas, een kil, verlaten dorpje gelegen aan de Magallanes straat reisden we naar de meest zuidelijke stad ter wereld, Ushaia (Argentinië). Dichter bij de antartica konden we niet komen. We waren beland in Tierra del Fuego (vuurland). Met temperaturen rondom het vriespunt en gure winden vanaf de Zuidpool is dit niet bepaald het vakantieoord wat de meeste mensen voor ogen hebben. De natuur is hier rauw, ongerept en super mooi. Hier hebben we een paar hele mooie wandelingen gemaakt en een boottocht in het Beagle kanaal(met pinguïns en zeeleeuwen), de toegangsvaarweg richting de Zuidpool. We hebben nog stiekem geïnformeerd naar een ticket richting het zevende continent maar op het moment was het voor ons teveel geld maar zeker iets voor de toekomst.

Na een paar dagen reisden we iets noordelijker terug richting Chileens Patagonië. Naar het kneuterige, geïsoleerde plaatsje Puerto Natales. Het is alsof je terug in de tijd gaat, kleine huisjes (tevens de hostels) die werden voorzien van warmte door mini gaskacheltjes die alleen een paar uur per dag aangingen. Een paar golfplaten op het dak voor een fantastische isolatie en 38 dekens op het bed om je warm te houden. Tijdens het ontbijt zaten we al te klappertanden en konden we de condens van elkaars mond zien komen.

Chilenen zijn trouwens hier heel vriendelijk en behulpzaam en met een gemiddelde van 1,50m niet de meest grootste mensen op aarde. De bedden in de hostels waar we verbleven waren ook van dit formaat en dat zorgde vaak voor spierpijn de volgende dag.Het verblijf in Puerto Natales stond eigenlijk in het teken van het nabijgelegen natuurpark Torres del Paine. Hier hebben we, samen met Jordy (leren kennen in de bus richting Chili), een gezellige en Überpositieve jongen uit de omgeving van Hilversum, een driedaagse wandeling gemaakt, wat super was. Het park bestaat uit een wandelroute in de vorm van een W, die je normaal gesproken in 4 a5 dagen kan lopen. Daar dachten wij natuurlijk anders over en deden het in 2,5 dag. Tezamen met een flinke bui tijdens de 2^e dag waardoor alle kleding, tent en slaapzak zeiknat waren en de kuiten die al waren ontploft door de 15kg bepakking op de eerste helling, was de stemming natuurlijk niet best. Al was het niet voor onze vriend Jordy, die door de regen de zon al weer zag schijnen en er redelijk vaak wat Amsterdamse gezelligheid ingooide (Hey lekker jongens, we gaan vandaag knalluh, ik voel ut, het zonnetje komt er al weer door heen, TOPPPPIEEEE). Achteraf bleek het een van onze mooiste wandelingen tot zover en kwamen daarom kapot maar voldaan terug in ons, zoals te verwachten, niet-verwarmde hostel.

Doordat voornamelijk Chili zo smal is in de breedte reis je constant tussen Argentinië en Chili heen en weer en dat betekent elke keer door allerlei strenge grenscontroles (er hebben nog nooit zoveel drugshonden aan onze backpacks gesnuffeld) en dus ook elke keer weer een nieuwe stempel (het paspoort is al bijna vol!). We vervolgen onze weg dus weer en na deze poespas kwamen we aan in zuidwest Argentinië, een gebied van talloze gletsjers en meren. Een ervan, Perito Moreno staat bekend omdat (naast dat hij deel uitmaakt van het derde grootste ijsveld ter wereld) hij constant in beweging is. Dit betekent dus dat er constant gigantische ijsschotsen van af vallen wat een groot spektakel oplevert. Deze dag bij de gletsjer was geweldig en heeft heel wat mooie plaatjes opgeleverd. De natuur hier houdt maar niet op en een paar uur noordelijk van de gletsjer waren we alweer bezig aan onze zoveelste wandeling. Dit keer in de Fitzroy ranges, te vinden in het National park Los Glaciares, waar het geweldig weer was en super vertoeven tussen het bergmassief. De bergen hier zijn zo steil dat ze bijna onmogelijk te beklimmen zijn, vooral de Cerro Fitzroy (3375 meter) en Cerro Torre (3133 meter) zijn spectaculair. Verder hebben we hier nog aan ice-climbing gedaan op een van de nabijgelegen gletsjers. Dit was een hele gave ervaring, overal werd je omringt door het ijs en het klimmen bleek niet voor watjes. Vooral de spieren (wat er nog van over is) in de bovenarmen en bovenbenen waren erg aan het pijnlijden. Als afsluiter kregen we nog een indruk van hoe het er onder een gletsjer uitziet, het was een bijzonder gezicht en raar idee dat je onder zoveel ijs door kon lopen.

Na deze drukke weken in schitterend Patagonië moesten we natuurlijk even ontspannen en dat wouden we doen in Bariloche. Met wederom een lange (2 daagse) busrit vertrokken we uit het National park richting Bariloche, via de beruchte ruta 40. De ruta 40 is de langste snelweg in Argentinië en een van de langste in de wereld. Het deel wat wij ervan reden was grotendeels onverhard en in niet al te beste staat. Vlak voordat we vertrokken begon het te regenen en dat bleek nogal een aanslag op de weg wat inmiddels was omgetoverd tot een aardappel rooiveld. De bus bleef steken op een helling in de modder in ‘the middle of nowhere’ en iedereen (behalve Ronald die nog in de bus achterbleef omdat Kathrin zonodig haar camera nodig had) moest de bus verlaten zodat de buschauffeur met een aanloop het klusje wel zou klaren, van buitenaf zag het eruit als een scene uit de film ‘speed’ werd Ronald achteraf verteld. Na nog wat meer van dit soort obstakels was de bus nu ook van binnen omgetoverd tot een modderpoel en werd het weer een rit die we nooit zouden vergeten.

Bariloche is een soort van ski oord in het mid-westen van Argentinië wat vroeger diende als schuilplaats voor de nazi’s. Vele Duitsers ontvluchtten de oorlog en doken in deze regio weer op. We moeten toegeven het deed ons ook erg denken aan Zuid-Duitsland en Oostenrijk, dus ze hebben zich er vast thuis gevoeld. Je komt hier ook veel Duitse straatnamen en achternamen tegen en de bakker verkoopt hier Duits brood. In Bariloche hebben we een hele mooie fietstocht gemaakt (voor de koningshuis freaks onder ons:, langs het schitterende en ontzettend dure hotel Llau Llau, waar Willempie zich voor het eerst voorstelde aan de ouders van Maxima) en nog naar een hele foute 80’s party geweest met de gezellige Maarten en Muriel uit Amsterdam die we in de verschrikkelijke busrit hadden ontmoet.

Hierna was het natuurlijk weer tijd voor meer actie en daarom hup de bus in naar Pucon, Chili, het oord voor avontuur en adrenaline. Ons idee was om hier de vulkaan Villarrica te beklimmen, een van de actiefste vulkanen in Chili. We waren helemaal voorbereid en gebrieft bij het hoofdkantoor van de tourorganisatie (je mag hier niet zonder gids naar boven) om s’ochtends om 7uur te gaan klimmen, maar wat bleek de vulkaan hing in dikke pak wolken en het zou die dag te gevaarlijk zijn om te gaan klimmen. U raadt het al, de dag erna was het hetzelfde verhaal en achteraf bleek dat toen we in de bus naar Buenos Aires zaten het de ideaalste dag zou zijn geweest. Uiteindelijk hebben we om de adrenaline in ons lichaam op peil te houden een soort van abseilen gedaan in een bos in de buurt. Dit deden we samen met onze Belgische vrienden Rein en Wouter wat erg lachen was. Hopelijk komen we jullie nog tegen in Zuid-Amerika anders komen we onze zuiderburen graag opzoeken voor een ‘pintje’ in het mooie Gent!

We laten de koudere temperaturen nu echt achter ons en duiken de wereldstad Buenos Aires in, hierna zullen we doorreizen naar Bolivia en Peru. We hebben er ontzettend veel zin in, alhoewel we jullie toch echt steeds meer gaan missen en de heimwee vooral bij Kathrin begint in te treden. Tot over 2 maanden!