Kia Ora, vanuit Auckland, noord eiland, Nieuw Zeeland!

Met enige vertraging wederom een update vanuit dit fantastische land. Na de regenachtige periode op het noord eiland gingen met heel veel zin richting het zuid eiland (via een van de mooiste ferry tochten ter wereld!). Het eerste wandel avontuur zou voor ons plaatsvinden in het Abel Tasman National park. Waar we een 4 daagse wandeltocht hadden geboekt. De regen had ons blijkbaar gevolgd vanuit het noorden want we waren na een uur lopen al tot op de onderbroek nat. Moe, nat maar voldaan aangekomen op de eerste campingplek waren de berichten niet veelbelovend, de komende dagen zou het alleen maar meer gaan regenen en we moesten de komende dagen nog enkele gevaarlijke rivieren oversteken. De volgende ochtend kregen we een bezoek van de ranger die ons aanraadde om het park via boot te verlaten omdat het gebied zou gaan overstromen en de oversteek door de rivieren te gevaarlijk zou worden. Met nog enkele andere wandelaars vertrokken we teleurgesteld richting het dorp waar we begonnen waren.

We besloten om het park te verlaten en het door te rijden tot het droog zou worden. Dit bleek niet zo gemakkelijk, via allerlei omleidingen langs ondergelopen wegen en voorbij stromende auto’s was het doel Christchurch.* Even een flashback naar 5 maanden geleden: op de slow boat ergens in Laos zijn we in gesprek gekomen met een stel kiwi’s (Nieuw-Zeelanders, niet de vogel natuurlijk) die ons allerlei tips hadden gegeven over NZ waaronder hun adres en telefoonnummer; als we in de buurt waren moesten we maar langskomen om bij te kletsen.*

Dat ‘bij kletsen’ werd uiteindelijk 4 dagen van volgepropt worden met het lekkerste eten, drinken van hun eigen bierbrouwerij en slapen, heel lang slapen, op de heerlijkste bedden sinds maanden! Kevin en Jo lieten ons ook nog de stad zien, althans wat er nog van over is na de twee verschrikkelijke aardbevingen. De wegen liggen bijna allemaal in puin en veel huizen en winkels zijn verlaten omdat ze te gevaarlijk zijn om in te leven. Ook hun huis wordt binnenkort tot de grond toe gesloopt omdat het op den duur te gevaarlijk zou worden, bizar.Woorden schoten tekort voor hun gastvrijheid en nadat we de batterij weer helemaal hadden opgeladen en de kleren weer droog hadden konden er weer tegenaan.Kevin & Jo zwaaiden ons uit en we moesten beloven ze nog weer op te zoeken deze reis, geen probleem natuurlijk!

We reisden verder richting het zuiden met Robert (Deutschland) die we reeds in Abel Tasman hadden ontmoet. We probeerden gelijk een paar mooie tips van Kevin uit om in de vrije natuur te kamperen. De eerste plek is tot nu toe nog steeds de mooiste van onze reis, lake Pukaki. Dit gletsjermeer met uitzicht op Mount Cook is fantastisch en in geen velden of wegen waren er andere mensen te bekennen. Na het opzetten van de tent zaten we met een biertje in de hand de weerspiegeling van de bergen van Nieuw-Zeeland in het meer te bewonderen.

Er zijn, afgezien van de wegen rondom en door steden, weinig lelijke plekken te vinden als je onderweg bent in NZ. Het is nergens vlak en als je een zonnetje erbij hebt is het er heerlijk rijden. Nadat we via het midden van het zuider eiland afzakten naar het zuidelijkste punt en het zuidwesten kregen we te maken met een nieuwe uitdaging tijdens het kamperen; De zandvlieg. De zandvlieg is een klein irritant vliegje wat voorkomt voornamelijk in zuidwesten van het zuid eiland en niks te maken heeft met zand. De zandvlieg doet zich tegoed aan menselijk bloed en heeft maar weinig tijd nodig om je te signaleren. Het zijn de vrouwtjes, soms met miljoenen tegelijk, die prikken en hoewel het niet heel pijnlijk, jeukt het als een gek en laten ze lelijke bulten achter. De favoriete plaatst zijn de voeten en de enkels maar bij het bedekken hiervan zoeken ze het gewoon hogerop. Insectenspray helpt niet tot bijna niet en de gene die er het meeste last van hadden waren wij zelf. Nadat we ons vergast hadden en de spray vooral in onze ogen en mond kregen zochten we al gauw de tent of auto op. Je begrijpt we lagen soms vrij vroeg in bed.Afgezien van dit ongemak, de omgeving is hier fantastisch. We waren aangekomen in Fjordland, een gebied waar nog echte natuur is te vinden en heel afgelegen plekken heeft die alleen per helikopter te bereiken zijn. Hier deden we een nieuwe poging voor een meerdaagse wandeling. Het weer zat ons dit keer mee, we hadden 4 dagen super weer (normaal valt hier zo’n 7500mm regen per jaar!)en het was een geweldige wandeling (60 km)waar we ons de meeste tijd tussen de fjorden, bergen en meren begaven.

Weer terug in de bewoonde wereld waren we al bijna vergeten dat het de dagen erna kerst zou zijn. Het plan was elkaar cadeaus te geven voor zo’n 10 dollar maar zo belachelijk mogelijk natuurlijk! Robert zou het eten verzorgen.In 25 graden Celsius bestond de kerst dit jaar uit een maal van kip uit de oven met appel en aardappels (gerecht uit Robert’s zijn streek) en een salade van Kathrin, Ronald had de zware taak om het bier te verzorgen. De cadeaus die we voor elkaar hadden gekocht waren geweldig. Zo was Robert aan het eind van de avond een piraten outfit en een mini drumstel rijker, kathrin kreeg wat ze altijd al wou hebben; een stropdas van Nieuw Zeeland en satijnen handschoentjes en Ronald was dolgelukkig met zijn nieuwe hoelahoep rokje en dennenboombril.

Na een trip naar Queenstown, om oud en nieuw te vieren en de beroemde Ferg-Burger te proeven (slager: het is helaas maar bij 1 gebleven, terwijl de gemiddelde backpacker er volgens mij 6 eet) en een trip naar Milfourd Sound (een van de mooiste routes op de planeet) om te kajakken, werd het tijd voor de skydive! Nadat het al twee keer was afgezegd in Queenstown vanwege te harde wind werd het Wanaka waar het spektakel zou plaatsvinden. Met het zweet in de handen en hartkloppingen was het moeilijk rustig te blijven voor 2 uur lang, ja mensen Ronald had het er maar zwaar mee om vanaf de grond toe te kijken! Kathrin’s gegil en enthousiasme daarentegen was al vanaf geruime afstand te horen vanuit de lucht. ‘Das war so Geil!! Oh Ronnie das must du auch machen’, was de eerste reactie terug op aarde. Maar broekepoeper Ronnie blijft toch echt op de grond ben ik bang.

Om het verhaal niet te lang te maken (wat hij trouwens al is, sorry)moeten we wat andere avonturen eruit laten maar nadat we afscheid genomen hadden van Robert (die naar Stewart island vertrok) en de gletsjers in het westen hadden bezocht waren we weer terug in Christchurch waar we naast enkele topdagen ook nog een redelijke aardbeving mee hadden gemaakt. Midden in de nacht werden we opgeschrikt door een beving met de kracht van 5,5 op de schaal van richter, volgens Kevin & Jo een redelijke naschok, waar ze al ongeveer 10.000 van gehad hadden. Na dit keer een definitief afscheid (snik snik) reden we via Kaikoura (walvissen en zeehonden kijken) naar Picton waar we de ferry terug naar het noord eiland namen. Via een omweg (langs Rotorua om te raften, heel gaaf en langs de oostkust) reden we terug naar Auckland om de auto te verkopen. We hadden ons voorbereid om een hoop gestress omdat we toch over een week moesten vliegen, maar wat bleek; aan het eind van de eerste dag waren 2 Noorse meiden de nieuwe trotse eigenaar van de auto waar wij 2,5 maanden heerlijk in hadden rondgereden!Omdat we hierdoor tijd overhadden deden we nog een trip met de bus richting het uiterste noorden van het eiland wat heel gaaf was (oa een kiwi gezien met 1 poot, heel grappig). Op dit moment zit Nieuw Zeeland er al weer op en we gaan dit land zeker missen, we hebben hier een super tijd gehad en de mensen waren super vriendelijk!

E noho ra Nieuw Zeeland! Here we come Tahiti & Moorea!