Kia Ora en Merry Christmas! Vanuit Te Anau, zuid eiland, Nieuw-Zeeland.

Inmiddels zijn we halverwege onze reis en beginnen we ons al aardige wereldreizigers te voelen, Ronald met zwerver baard en Kathrin zonder drang te stoppen bij elke kledingwinkel.We vlogen vanuit Melbourne, Australië met een goed gevoel richting Auckland maar vonden het erg jammer dit fantastische land te verlaten.

Maar goed, wat kregen we ervoor terug: het land van de lange witte wolk zoals de Maori het noemen. De naam doet hier zeker zijn eer aan, de eerste week was het noord eiland gehuld in dikke bewolking en regende het veelal.

We hadden besloten om voor het avontuur te gaan en met een tent de wildernis te verkennen. Wat overbleef was het vervoermiddel. Na 3 dagen van gestress met autoverzekeringen, kentekenbewijzen, mechanische checks etc was het resultaat een Holden Vectra uit 1999. Volgens de Nieuw-Zeelanders de Opel van de Pacific!Afgezien van een raam wat niet goed dichtgaat, een piepend stuur en wat andere kleine mankementen rijd de auto prima en hebben we inmiddels al aardig wat kilometers gemaakt.

Eenmaal de grote stad te hebben verlaten is het alsof je door verschillende Europese landen rijd en is het heerlijk rijden over het heuvellandschap rondom Auckland. Verder naar het westen lijkt alsof je de filmset van Lord of the Rings op rijd.Vol enthousiasme was Ronald over de gelijkenissen vanuit de film ten opzichte van het landschap, waarop Kathrin al gapend reageert: ‘ik moet toch echt maar een keer de film gaan bekijken’ (tot ergernis van Ronald die hierna weer terugkeert in z’n fantasiewereld met hobbits en elfjes).

Rijdend naar de westkust doemen daarna de eerste grote vulkanische bergen op die fantastische uitzichten geven. Net zoals rondom Lake Taupo, waar we (volgens de boeken) de mooiste eendags wandeling ter wereld gemaakt hebben (na natuurlijk wandelen in het noorder plantsoen, voor de stadjers onder ons). We kunnen jullie alleen niet vertellen hoe mooi het allemaal was omdat we in vrieskou en regen hebben gelopen en al blij waren met het uitzicht van de grond voor onze voeten!

Ook slapen in het wild is niet altijd een pretje en de eerste keer bleek de tent, nadat we hem hadden opgebouwd, verkeerd genaaid te zijn aan één zijde waardoor er in plaatst van ruimte voor 3 personen, maar ruimte was voor 1,5 persoon.Na wat gevloek die nacht ruilden we de tent de volgende dag om voor een goede versie. Ook de temperaturen hier kunnen in de avond flink dalen waardoor ‘koelkast-Kathrin’ hierdoor met haar hele garderobe in de slaapzak beland en het daarna nog steeds koud heeft. En ook dat is Nieuw-Zeeland, vaak vier seizoenen in een dag.

Hierna hadden we toch nog wat zonnige dagen tijdens een gigantische mooi stuk weg, genaamd ‘forgotten highway’, waar we een echt kiwi-echtpaar zijn tegengekomen die ons die avond hartelijk in hun camper (lees; huis op wielen) hadden uitgenodigd.Dit verassend gezellige stel bleek gepensioneerd te zijn en nu van hun laatste spaarcenten rond te reizen door NZ. Alex, de man des huizes deed in z’n vrije tijd aan het jagen van possums. (in het Nederlands heten deze beesten trouwens ‘koeskoezen’, belachelijke naam als zeggen we het zelf). In de ochtend vertelde hij dat hij rondom z’n camper vallen had gezet waarmee hij ze ving en daarna onthaarde om de vacht te verkopen. Wij bedankten hem hartelijk voor de late informatie en waren blij dat we die avond ervoor niet met onze tenen in een van z’n vallen waren blijven steken! Possum vacht is trouwens ideaal om sokken, handschoenen truien, en voor de kinky mensen onder ons, tepelwarmers van te maken.

Met alle vingers en tenen nog intact vervolgden we onze weg naar Wellington waar we de ferry namen richting het zuid-eiland voor nog mooiere en spectaculaire landschappen!

Ook in Nieuw Zeeland is er wederom een hotline beschikbaar, voor alle op en aanmerkingen klachten en tips kunt u bellen naar: (+64)220460971.