Vanuit Green Head, West Australië, Goodday Mates!

Na een geannuleerde vlucht en dus een extra dag in Bali (plus een gratis 5 sterren overnachting in een super luxe hotel aangeboden door Jetstar) vlogen we de dag erna naar onze volgende bestemming.

Dit zou deel 2 worden van een avontuur door Australië, ditmaal de westkust. Het was even wennen om aan te komen op een vliegveld waar de taxichauffeurs je niet om de nek vlogen voor een ritje of vrouwen die in de rij stonden om je een massage aan te bieden. We waren weer in de westerse wereld, alleen de temperatuur was herkenbaar uit Azië; 30 graden en stijgend.

We begonnen de reis in Darwin, een stad waar naast heel veel dronken mensen het stikt van de krokodillen. Er werd overal voor ze gewaarschuwd voordat je maar ergens je tenen in het water stak.

Ons plan was om in Darwin een 4 wheel drive te huren maar dit bleek al gauw te duur. We besloten om eerst met een groepje het dichtstbijzijnde National Park te bezoeken, Kakadu, tevens het grootste park van Australië. Kakadu was super met gigantische gorges (valleien),watervallen, krokodillen en heel veel vliegen.

Hierna was het tijd om zelf op pad te gaan. We huurden een campertje voor de komende 2 maanden om het westen onveilig te maken. De volgende plek was Litchfield National Park, waar naast wederom veel gorges, watervallen er geweldige plekken waren om te zwemmen, dit keer was de kans op krokodillen erg klein, een hele geruststelling…..ahum.

Hierna was het weer terug ‘on the road’.

Om jullie een beetje een beeld te geven van hoe ‘on the road’ eruit ziet in West Australië. Je rijd gemiddeld 5 tot 6 uur door gigantische gebieden van rood zand, dorre vegetatie en dooie dieren, heel veel dooie dieren. Je komt per twee uur ongeveer 1 tegenligger tegen die je natuurlijk met luid getoeter en gejuich begroet, helemaal als het een mede camper bestuurder is! Verder heb je weinig tot geen radiosignaal wat niet echt sfeer verhogend is (na 5 uur in de auto zijn de roddels over thuis en op het werk toch echt op). Daarnaast is Kathrin recordhouder in het doodrijden van beesten, haar palmares bestaat nu voornamelijk uit: hagedissen, kleine vogels en slangen. Tussen de plaatsen in is er alleen een roadhouse te vinden waar je niet kan doorrijden omdat ze brandstof verkopen die je hard nodig hebt. Er werkt dan 1 leipo in ‘the middle of nowhere’ die gemiddeld 10 klanten op een dag heeft, mooi baantje.

Na de plaatsen Katherine (geboorteplaats van tourwinnaar Cadel Evans!!! Ronalds hoogtepunt die dag), Lake Argyle, Kununura, Fitzroy Crossing en Derby te hebben doorkruist kwamen we aan in Broome. Broome bleek een mooie stad waar tot op heden gedoken wordt naar parels. Een plaats waar veel geld te verdienen is. Cable beach is het bekendste strand in deze regio en is top om te surfen en te relaxen. We waren van plan om er 4 dagen te blijven, het werden er 13. Op de 4^e dag waren we vroeg opgestaan en de auto ingepakt en klaargemaakt voor wederom een lange reis richting het zuiden. Kathrin nam plaats achter het stuur en begon met uitparkeren. Kathrin is nou niet bepaald een slechte chauffeur maar hoe ze zich dit keer uit de campingplek manoeuvreerde was heel bijzonder. De boom hadden we beide niet over het hoofd gezien maar wel de overhangende tak. Het resultaat: een gigantische deuk aan de bovenkant van de achterdeur en de hele achterruit aan diggels. Het gevloek van Ronald was tot aan Bangkok te horen. Na de ergste schrik te hebben overwonnen hadden we al gauw de garage gevonden waar ons verhuurbedrijf ons naar toe stuurde. De blik in de ogen van de mecanicien sprak boekdelen. That doesn’t look good Mate! But, no worries, I wil get you a door in no time! No time betekende 5 dagen want de plek waar het vandaan moest komen was Perth (5000 km verderop) Na 5 dagen op het strand hangen gingen we terug naar de garage maar wat bleek, de roadtrain (hele grote vrachtauto) waar de deur zich op bevond was doorgereden naar Darwin (1500 km verderop waar we vandaan kwamen). Opnieuw 5 dagen wachten waarin we maar op zoek gingen naar een tijdelijk baantje die Kathrin vond als borden afwasser en Ronald was nog even in de race voor babysitter maar die plek werd op het laatste moment weggepikt door iemand anders (gelukkig maar voor dat arme kind).

Maar u raad het al, na de dagen te hebben uitgezeten bleek de deur opeens spoorloos. Sorry buddy…..

We besloten om nu maar door te rijden zonder nieuwe deur. In de volgende ‘grote’ plaats vonden we een garage waar ze nog een achterruit hadden liggen die paste in de camper en zo konden we weer wat veiliger op pad.

We zijn na deze catastrofe een hele ervaring rijker maar beleven en zien zo veel mooie dingen hier dat we het al bijna weer zijn vergeten. De afstanden blijven gigantisch maar de natuur is hier fantastisch, zowel op het land als in de zee. Vooral tijdens het snorkelen (in plaatsen met fantastische namen als Coral Bay, Monkey Mia en Turquose Bay) zie je haaien en schildpadden, en vanaf de kant walvissen en dolfijnen voorbij springen. Hoe zuidelijker we komen hoe minder droog het wordt en des te groener. De eerste regendruppels sinds weken zijn gevallen en de temperatuur komt voor het eerst uit onder de 25 graden, en dat is ineens best wel koud. En ja, we weten dat het bij jullie alweer een tijd geleden is dat het 25 graden was, sorry daarvoor! We naderen nu langzamerhand Perth en misschien hebben jullie het nieuws meegekregen dat een witte haai daar de wateren onveilig maakt en al drie mensen heeft gedood? Nou, hier is het groot nieuws en dat te bedenken dat we daar straks ook op het strand liggen…..

Tot zover vanuit het geweldige Australië.

Ps: vanuit hier nogmaals de felicitaties aan Ellen en Jelmer en de geboorte van Tim!!!! We vinden het zo jammer dat we er niet bij kunnen zijn maar beloven vaak op te passen als we weer terug zijn!

Ps2: Jelmer, we nemen aan dat Gurbe dan maar z’n doopnaam wordt want dit was wel afgesproken he?!

Ps3: Jopie jonge, gefeliciteerd! Op dit nieuws zaten we al een tijdje te wachten, nog even flink op stap gaan voordat je in de poepluiers moet duiken.