Vanuit Darwin, Australië: G’day Mates! Na een super relaxte week doorgebracht hebben tezamen met onze vrienden Erwin (wederom voor de intimi; Wobbe) op Koh Tao, was het afscheid nemen des te zwaarder, dit was een plek om veel langer te kunnen blijven. De dagelijkse activiteiten zoals: laat opstaan (iedereen behalve Wobbe), lekker eten, rondhangen op het strand, snorkelen, duiken, bier drinken en kaartspelletjes spelen konden we hier wel een half jaar lang volhouden. Nadat Wobbe en Paulien dus waren vertrokken (richting Chiang Mai en Pauliens vader) vonden we het zo zielig dat we ons zelf nog maar een keer moesten verwennen! Na Koh Tao reisden via Krabi naar de Maleisische grens om ons naar de Perhenthians te begeven. Een eilandengroep ten noorden van de Maleisische kust. Dit waren hele toffe dagen op een fantastisch eiland, we hebben er veel gedoken (haaien, schildpadden, stingrays, etc.) en vooral veel gerelaxt. Hierna leek het ons tijd voor weer een grote stad: Kuala Lumpur en Singapore here we come!

Kuala Lumpur is een hele mooie stad dat een mengelmoes is van culturen en geloven.Naast de Maleisiërs zie je veel Indiërs en Chinezen. Wat wij voornamelijk leuk vonden is dat deze invloeden zich ook uitten in het eten, potverdorie wat is dat lekker! We hebben ons hier zat gegeten in fried noodles, verse vis, roti canai, rice ayam, murtabak en nog veel meer. Het nadeel hiervan is natuurlijk de kilos die erbij komen, althans voor Kathrin, Ronald valt alleen maar af (hèhè). Een bezoekje aan de tandarts is binnenkort misschien wel nodig, Ronald heeft namelijk een Indische delicatesse ontdekt, Burfi (het smaakt niet zoals het klinkt). Dus Guna: als ik terug ben gaan we je Indische receptenboek even doornemen! Na Kuala Lumpur en tussendoor Melakka (oude Nederlandse nederzetting rond 1600 met een fantastisch oud centrum) reisden we naar de volgende metropool (en land) Singapore. Voor wie van winkelen houd krijgt hier een hartverzakking, (David beloof ons dat je Anja hier nooit naar toe laat gaan) het ene na het andere supersonische winkelcentrum, de ene nog groter dan de andere met de wereld aan kleding, eten, elektronica etc. We hebben er 3 dagen met grote ogen en pijnlijke voeten rond gelopen.

Om naar het andere Maleisie (Borneo) te komen vlogen we vanuit Singapore naar Kota Kinabalu. Waar in navolging van de familie Koolstra ook wij het idee hadden om een berg te beklimmen in Borneo en om het maar gelijk goed te doen beklim je dan een berg van meer dan 4000 meter. De spiermassa en fitheid is in de afgelopen maanden al flink afgenomen maar we vonden ons fit genoeg om dit aan te kunnen. We werden vergezeld die ochtend door uitgedoste Chinezen en Japanners met te grote camera’s, allen in hippe wandelkleding (glimmende trainingspakken en witte tennisschoenen). Na de eerste paar uren ploften we neer voor onze lunch wat we aten onder toeziend oog van onze gids (die niks anders deed dan ons uitlachen van afstand en met z’n handen in zijn zakken achter ons aan liep). Het tweede deel van de tocht (tot aan onze slaapplek op 3000@ meter hoogte) viel zwaar tegen, vooral voor Kathrin die kapot was en veel last had van de hoogte. De volgende ochtend (2 uur s’nachts) gingen we verder voor deel 2, wat nog zwaarder en steiler bleek dan de dag ervoor. Het werd een echte slijtageslag en mensen vielen werkelijk bij bosjes, half kotsend en hyperventilerend boven komend . De beloning kwam op de top met een fantastische zonsopgang (bij een temperatuur van 1 graad) en een geweldig uitzicht. Na ongeveer een half uurtje werd de afdaling al weer ingezet. Ook dit was zeer pittig en de vermoeide benen maakten het moeilijk om nog normaal te lopen. Uiteindelijk weer beneden waren we natuurlijk super trots op ons zelf en waren we vooral toe aan een bed en biertje.

In de dagen erna leerden we Lucas kennen, een Oostenrijkse (show) barkeeper in het skigebied aldaar, waarmee we een hele leuke tijd beleefden. Samen reisden we naar Sandakan, een hele leuke plaats waar we veel gewandeld hebben in de jungle en Orang Oetangs hebben gezien! Vooral voor de locals in Sandakan waren wij de leukste attractie, Lucas met z’n 1,95, lange haren en baard en Kathrin met haar blonde haren. Na tal van fotosessies op straat voelden we ons als popsterren. Na deze dagen vertrokken wij richting Semporna en Lucas ging terug naar K.K voor het beklimmen van die verdomde berg. In Semporna zelf is weinig tot niks te beleven maar het zijn de eilanden voor de kust waar we voor kwamen, althans op 20 meter diepte. Het duiken is hier van wereldklasse en dat hebben we hier dus ook volop gedaan. Vrijwel elke duik werden we vergezeld door schildpadden, haaien, roggen en vissen met alle kleuren van de regenboog!

Vanuit Semporna vertrokken we terug richting Kota Kinabalu. In een helse busrit van 12 uur dwars door Borneo, waarin slapen onmogelijk was door: de net te krappe stoeltjes, roggelende mensen om ons heen, beltoontjes die keihard en om de minuut afgingen van bijna alle passagiers in de bus en natuurlijk de fantastische wegen, waren we in K.K. Rond half 2 in de nacht liepen we ons hostel binnen. Dit was niet zomaar een hostel, nee we sliepen ‘thuis’ bij Lucy, in ‘Lucy’s homestay’. Slaperige Lucy deed de deur open en verwelkomde ons naar onze slaapzaal waar reeds 3 backpackers sliepen en geërgerd opkeken toen wij stommelend binnen kwamen (een backpack uitpakken kan niet zonder geluid). Helemaal kapot kropen we in onze hoogslapers waarna bleek dat Lucy niet de enige bewoner is in het pand, naast haar leven er nog iets van 5 katten (we ontdekken er elke dag meer) die zonder pardon in je bed springen en op je gaan liggen. Vooral Ronald, de grootste kattenliefhebber in de wereld, sprong een gat in de lucht. Kathrin gaf mij (die onder sliep) nog als tip mee om ook boven te gaan liggen om zo de katten te vermijden maar het was Kathrin die 3 keer een kat uit haar bed moest gooien die nacht. De volgende ochtend ontdekken we hoe knus en gezellig ons nieuwe onderkomen was maar hoe erg het herinnerde aan onze pubertijd, vooral Ronald zag flitsen van zijn jeugd voorbijkomen. De geur van wasmiddel en een schoonmakende Lucy die constant achter onze kont aan het opruimen was en ons verbeterde en uitlegde wat we wel en vooral niet mochten doen. In de hete middagzon onderuit gezakt met een boekje op het balkon zitten werd ruw verstoort doordat onze nieuwe moeder de was (onze was) moest ophangen. Tja, het leven van een backpacker gaat niet over rozen.

Na nog een wilde nacht in K.K, met een gast uit Liverpool (die lui kunnen drinken, niet normaal) en twee oude bekenden (van het duiken) uit Rotterdam en Ierland vertrok ons vliegtuig, natuurlijk veel te vroeg, richting Kuala Lumpur om daarna gelijk door te vliegen naar Bali. Ronald was die dag niet echt fit en heeft tussen de vluchten door het ontbijt er weer uitgewerkt. Bali was heel leuk maar ook erg toeristisch. We hebben veel gezien maar daarvoor ook erg veel op de scooter moeten zitten. Om het te beschrijven; alsof je je constant bevindt op de a28 gedurende de spits. Verder wederom gedoken en een fantastische zonsondergang gezien.

Nu we dit typen bevinden we ons alweer in Australië, Darwin om precies te zijn. De reden voor dit late verhaal is wat computer probleempjes en eigenlijk gewoonweg geen zin hebben om het te typen. Excuses hiervoor, klachten kunnen worden doorgebeld naar: 0435277519, vanaf heden ons nieuwe Australische nummer. De nieuwe foto’s komen er ook zo snel mogelijk aan, dat beloven we…..