Vanuit Vang Vieng, Laos; Sawadi! We zijn voor het eerst buiten Thailand en hebben wat rumoerige dagen achter de rug. Laten we bij het begin beginnen.

De reis ging vanuit Chiang Mai verder richting Pai, een relaxed bergdorpje in het noordwesten van Thailand. De weg ernaartoe was wat minder relaxed, om het nog zacht uit te drukken. Ik zal jullie even introduceren: 158 km aan beroerd stuk weg, gemiddeld stijgingspercentage van 8% en 762 bochten. Verdere obstakels: een Thaise Michael Schumacher als chauffeur, loslopende koeien op de weg en de Thaise top 40 die constant uit de speakers brult van het iets te krappe busje. De pilletjes tegen wagenziekte deden hun best maar waren tevergeefs.

Pai daarentegen was super, inderdaad heel relaxed met heel veel leuke barretjes en cafés. We sliepen er in een bamboehut met eigen veranda. De eerste twee dagen bestonden uit veel rondhangen in het dorpje en genieten van het lekkere eten. Althans voor Ronald. Kathrin had namelijk op de eerste dag een voedselvergiftiging opgelopen en zou de komende twee dagen doorbrengen op bed en op de wc. Toen ze weer opgeknapt was vertrokken we de volgende dag terug richting Chiang Mai om door te reizen naar Chiang Rai. Dit zou tot zover onze laatste stop worden in het mooie Thailand. Vanuit Chiang Rai gingen we per bus naar Chiang Khong om daar de Mekong rivier over te steken en uit te stappen in Laos. Tijdens de oversteek leerden we Ian en Pippa uit Manchester kennen, een super leuk stel waar we nog een week mee samen hebben gereisd.

Aangekomen bij de grenspost in Laos lag er een hond languit te slapen in het zonnetje. Volgens mij was het de mascotte van het land, want tjonge jonge wat nemen die gasten hun tijd! Alles gaat drie keer zo langzaam dan in Thailand en het scheelt ze ook helemaal niks dat je zolang staat te wachten.

Ian, Pippa en Ronald betaalden trouwens 35 dollar om het land in te komen, Duitse staatburgers, dus Kathrin, daarentegen 30 dollar (zijn ze toch nog ergens populair!).

In het wat creepy aandoend plaatsje aan de grens boekten we onze tickets voor de slowboat de volgende morgen die ons in 2 dagen over de Mekong rivier in Luang Prabang zou brengen. Iedereen die met de beruchte boot zou gaan was aan het speculeren hoe het eruit zou zien en wat te verwachten. Ik zag mensen voor ongeveer twee weken aan rantsoen inslaan en zenuwachtig heen en weer lopen die ochtend. Uiteindelijk viel het mee, de verwachte houten bankjes waren stoelen uit bussen en vliegtuigen en de gevreesde woeste stroomversnelling bleek een rustig stromende rivier. Eenmaal onze plek gevonden te hebben werd het toch wat drukker dan verwacht, onze beenruimte die we in het begin nog hadden maakte gauw plaats voor dozen met levende kippen en zakken met stinkende vis die de locals hadden mee gebracht. Al gauw begonnen enkele toeristen te klagen over het feit dat er teveel mensen aan boord waren en geen zwemvesten. Ook stonden er nog toeristen op de kade die wel een kaartje hadden gekocht maar geen plek hadden. De bemanning besloot na anderhalf uur te hebben overlegd dat de locals maar weer van de boot af moesten (inclusief 32 dozen, waaronder de kippen wat bouwmateriaal en potten en pannen) zodat de toeristen op de kade hun plek konden innemen. De locals werden op een andere sloep gepropt.

Het uitzicht tijdens de eerste dag maakte veel goed, je vaart dwars door de jungle heen en ziet af en toe een klein dorpje en wat vissers.

De tweede dag hadden we een betere plek en maakten we het ons gemakkelijk. De stoelen konden we omdraaien zodat we een plek voor 4 hadden en we hadden lekker eten bij ons. Verder waren er hele leuke mensen van verschillende nationaliteiten op de boot met elk mooie verhalen. Om de tijd (in totaal 13 ½ uur) te doden speelden we veel kaartspelletjes met geweldige namen. Zo is Kathrin nu uitmuntend in ‘rummi’, Ronald een topper in ‘shithead’ en Ian een held met een kaartspel dat geen naam had, maar vanaf nu ‘The Ian Game’ heet.

Rond 6 uur avonds eindelijk voet aan wal en op zoek naar een leuk hostel voor een douche en schone kleding. Het stadje, Luang Prabang, is een leuke plek tussen twee rivieren in met wat oude tempels in het midden. De prijzen hier zijn alleen wat aan de hoge kant vergeleken met Thailand.

De avond van aankomst was het al licht aan het regenen en dit zou onafgebroken doorgaan voor de komende 4 dagen. De motregen maakte plaats voor een plensbui en die ging weer over naar een tropische bui. De straten waren in no-time ondergelopen en modderstromen kwamen van de heuvels naar beneden. De 2^e dag gebeurde het onvermijdelijke, er kwam nergens in het dorp meer water uit de kranen en een gigantische boom werd meegenomen door een modderstroom en viel bovenop een elektriciteitsmast waardoor alle elektriciteit in de stad uitviel. Na 2 dagen zonder water en stroom was de lol er wel af en besloten we om verder te reizen, meer zuidelijk naar Vang Vieng. Welkom in het regenseizoen!

We pikten al wat geruchten op over de zeer slechte wegen in Laos en in combinatie met de modderstromen overal zou het dus weer een leuke rit gaan worden.

We zien het nog staan op het ticket: travel time: approx. 6 hours. Toen we uitstapten in Vang Vieng waren we 19,5 uur verder! Het was een rit die we nooit meer zullen vergeten en waar we soms van geluk konden spreken dat we dit verhaal nu nog kunnen typen. Om jullie alle details te besparen, we zijn weer een hele ervaring rijker.

We zijn op dit moment dus in Vang Vieng, DE plaats om te gaan tuben. Voor de oudere lezers onder ons: tuben betekent met een oude rubberen band een rivier afknallen en hopen dat je een bar aan de zijkant kunt vastpakken om je daar dan te pletter te kunnen zuipen. Een goed medicijn dus na zo’n lange reis, lijkt ons zo.

De dag voor het tuben werden we opgeschrikt door de verhalen dat er door het slechte weer al veel gewonden waren gevallen en zelfs een dode. De gewonden waren voornamelijk 18 jarige dronken Engelsen. Dus met enige voorzichtigheid de rivier opgegaan. Het bleek fantastisch en we hadden een hele toffe groep. Iedereen ging uit z’n dak en na het tuben nog een poging gedaan om op stap te gaan maar iedereen was kapot. Tot zover de berichtgeving vanuit Vang Vieng. Als het goed is gaan we morgen met een kajak richting Vientiane, volgens ons veiliger dan over de weg te reizen……