Vanuit Melbourne, Australië: G’day mates!

Wat een trip hebben we achter de rug. We hebben bijna 9000 km door fantastische landschappen gereden, van temperaturen als 38 graden in het noorden naar 16 graden in het zuiden en van eindeloze woestijnen naar gigantische bossen.

Ons plan was om Perth voor het laatst te bewaren en met een boog eromheen richting het zuidwesten af te zakken. Na al een half uur rijden doemen de eeste groene heuvels en bossen al op en veranderen de roadtrains en terreinwagens in stationwagons en cabrio’s: welkom in het wijngebied van Australië. De Margret River regio staat bekend om z’n topwijnen, fantastische restaurants en gezelligheid. Natuurlijk iets voor ons als culinaire wonderen en wijnkenners……

We hebben naast het vele hiken door de bossen zeker ook ontspannen, goed gegeten en gedronken. Nou hadden we zelf al een topwijn in de camper liggen (‘Golden Oak’. 4 liter voor 10 dollar!) maar wouden toch het echte ‘wijngevoel’ krijgen en zo boekten we een wijn tour. De tour heette ‘wine for dudes’ en bleek uit vrijwel alleen maar jongelui te bestaan die net als ons voor de gein meegingen. Na 4 wijnboerderijen en 24 soorten wijn verder begonnen we al aardig vrolijk te worden. Interessant wat ze allemaal voor smaken en geuren, zoals amandel, abrikoos, eikhout in een wijn kunnen stoppen, wij konden ze helaas niet ontdekken. Gewoon heel interessant terugkijken als de wijnmakers het je vertellen.

Hoe verder we hierna afzakten richting het zuiden en zuidoosten de groter de bomen werden, met namen als tingletrees en karritrees. In een paar van deze bomen (gemiddeld 65 meter hoog) kon je omhoog klimmen (de treden waren dunne ijzeren staven in de boom geslagen en het platform bovenin zwenkte ongeveer een meter uit als er wat wind stond) om een super uitzicht te krijgen over het bos.

Na dagen van rijden verdwenen de bossen en kwam het ‘Stirling range national park’ in zicht, waar we de hoogste berg van West-Australië hebben beklommen (een eitje vergeleken met de berg in Maleisië) met super uitzichten.

Voordat we terugkeerden richting Perth reisden we door plaatsen met de funky namen: Nanup, Balingup en Manjimup. In Manjimup hebben we contact gezocht met Hanneke die hier jaren heeft gewoond! Toeval wou dat we van plan waren om hierna naar een festival te gaan waar ook de broer van Hanneke naar toe ging die in de buurt van Perth woont. Zoals afgesproken troffen we elkaar op het bluesfestival van Bridgetown, we hadden elkaar nog nooit gezien maar het was heel gezellig en Hanneke, bij deze: Thomas mist je heel erg en Niels; ik heb een goed woordje voor je achtergelaten bij de schoonfamilie!

Hierna was het tijd om de auto weer in te leveren. Het was een goed gevoel om eindelijk weer in een fatsoenlijke stad te zijn. Vooral voor Kathrin, die haar drang tot shoppen zolang had moeten onderdrukken. De eerste dagen hebben we geslapen bij Eunan (en 3 anderen) uit Ierland, die we hadden ontmoet in Borneo. Hij zat in z’n laatste dagen van z’n break voordat hij weer terug naar een baggereiland moest (met honderden kerels en geen alcohol) om te werken. Dat betekende dus, PARTY!!! De volgende ochtend hadden we beide spijt dat we met Ieren op stap waren geweest…wat kunnen die gasten zuipen!

Na nog wat meer sightseeing boekten we ons uit in ‘hotel hanghover’ en vertrokken naar Motel Joris. Joris is een collega uit het UMCG, die nu als orthopedisch chirurg in Perth werkt voor een jaar. Heel gaaf om hem weer te zien en dat we zolang in z’n huis konden blijven. Hij had zelfs 2 fietsen voor ons die we konden lenen! Het enige nadeel is dat je een helm op moet tijdens het fietsen in australie. Joris had nog wat oude liggen, 1 hele stoere, gestroomlijnde (voor Kathrin) en een gigantische ‘eierdop’ helm (voor Ronald). We reden rond als Ullrich en Calimero.

Uiteindelijk zat ons avontuur erop in Perth en West-Australië waarna Joris ons naar het vliegveld bracht (iedereen op de ok krijgt de groeten en Joris; super bedankt en we zien elkaar volgend jaar weer op het operatiecentrum!). Van Perth vlogen we naar Melbourne waar we nog 4 dagen waren toen we toch echt afscheid moesten nemen van Australië, vanuit het vliegtuigraampje zag het fantastische en gigantische land er heel klein uit, See ya Australia! Here we come New Zealand!